லம்யம் எனுமோர் லயமும் அதிர்வுடன்
நம்குரு நாதன் நவிலவே-செம்பிது
பொன்னாய்ப் புடமாக பொன்னம் பலமாக
அன்னான் நடமாடு வான்.
வான்மின்னல் கீற்றாய் வெயில்நிலவாய் நீர்த்தழலாய்
தேன்மெல்ல உள்ளே துளிர்க்குமே-நானென்னும்
ஒற்றைஅடை யாளம் உலகெங்கும் தானாக
பற்றோ கரையும் பனி.
பனிதங்கும் வேணியன்; பக்தை கரத்தே
கனிதங்க வைத்தகா ருண்யன் -இனியிங்கு
வந்துவந்து போகும் விதிமாற்றித் தன்கழலை
தந்துவந்து காக்கும் திறம்
திறம்தந்தான் பாடத் தமிழ்தந்தான் வாழ
அறம்தந்தான் அத்தனையும் தந்தான்- விறண்மிண்டர்
கோபத்துக் கஞ்சும் குணக்குன்றன் ஆரூரில்
தீபத்தில் கொஞ்சும் தயை.
தயையே வடிவானான் தாயொரு பாகன்
கயிலை மலையிலிடம் கொண்டான்-துயரேதும்
அண்டாமல் காக்கும் அருளாளன் தானிந்த
அண்டமெ லாமழிக்கும் ஆள்.
ஆளான சுந்தரர்ர்க்கும் ஆளாவான் நாலிரண்டு
தோளாட ஆடுகிற தாண்டவன் -மாளாமல்
தேவரெலாம் வாழவே தானள்ளி உண்டானே
ஆவலுடன் ஆலகா லம்
