எல்லா தெய்வங்களுக்கும் பிள்ளைத் தமிழ் எழுதப்பட்டாலும்,அது வெகுவாகப் பொருந்துவது முருகனுக்குத்தான்.முருகனைப் பற்றியே எத்தனையோ பிள்ளைத் தமிழ் நூல்கள் எழுதப்பட்டிருந்தாலும் முன்னணியில் இருப்பவை பகழிக்கூத்தரின் திருச்செந்தூர் முருகன் பிள்ளைத் தமிழும்,குமரகுருபரரின் முத்துக்குமாரசாமி பிள்ளைத் தமிழும் தான்.
முருகனின் குழந்தை வடிவத்தை திருவடிகளின் கிண்கிணி சதங்கையை கண்ணில் ஒற்றி தமிழ்ப் பண்ணில் ஒற்றி
அருணகிரிநாதர் ரசித்த ரசனை திருப்புகழிலும் அவரின் ஏனைய நூல்களிலும் விரவிக் கிடக்கின்றன.
“திருந்தப் புவனங்கள் ஈன்ற பொற்பாவை திருமுலைப்பால்
அருந்தி,சரவணப் பூந்தொட்டில் ஏறி,அறுவர் கொங்கை
விரும்பி,கடலழ,குன்றழ,சூரழ, விம்மியழும்
குருந்தை,குறிஞ்சிக் கிழவன் என்றோதும் குவலயமே!”
உலகுமுழுதுடைய அன்னையின் அன்பும் அறுவரின் அரவணைப்பும் இருந்தும் முருகன் அழுவானேன்? அந்த அணைப்பும் ஆதுரமும்தான் காரணம்.அளவு கடந்த செல்லம். போதாக்குறைக்கு பிள்ளைத் தமிழ்பாடித் தாலாட்ட புலவர்கள். சலுகை கிடைத்த ஆதுரத்தில் சண்முகக் குழந்தை அழுகிறது. இத்தனை தாயர்கள் தாலாட்டில் வளர்ந்ததால் பசியென்றால் என்னவென்றே அறியாத பிள்க்கு ஒரேயொரு நாள் எள்ளளவு பசி வந்துவிட்டதாம்.அவ்வளவுதான். வயிற்றை எக்கி இதழ் பிதுக்கி தொட்டில் உதைத்து வெளிவந்து, தவழ்ந்து அழுத முருகக் குழந்தை, உமையம்மை ஓடோடி வந்து மடியில் வைத்ததும் கண்ணீர் காயாமலேயே கனியிதழ் மலர்த்தி முறுவலித்ததாம்.அமர்க்களப் படுத்துகிறார் பகழிக்கூத்தர்.
எள்ளத் தனைவந் துறுபசிக்கும்
இரங்கிப் பரந்து சிறுபண்டி
எக்கிக் குழைந்து மணித்துவர்வாய்
இதழைக்குவித்து விரித்துழுது
தொட்டில் உதைந்து பெருவிரலைச்
சுவைத்துக் கடைவாய் நீரொழுகத்
தோளின் மகரக் குழைதவழ
விளைத்து மடியின் மீதிருந்து
விம்மப் பொருமி முகம்பார்த்து
வேண்டும் உமையாள் களபமுலை
மழலைச் சிறுவா வருகவே
வளருங் களபக் குரும்பைமுலை
வள்ளி கணவா வருகவே.
