மொழிபெயர்ப்புக் கவிதைகள் – மலரின் பாடல்

சர்வதேசக் கவிஞர்களின் சந்தோஷக் காதலன் கலீல் ஜிப்ரான். ஒரு மலரின் மனசாட்சியாய் நின்று அவன் எழுதிய அழகிய கவிதை இது.

SONG OF THE FLOWER

Khalil Jibran

Iam a kind word uttered and repeated
By the voice of Nature;
I am a star fallen from the Blue tent
Upon the green carpet

I am the daughter of the elements
With whom winter conceived;
To whom Spring gave birth; I was
Reared in the lap of summer and I
Slept in the bed of Autumn.

At dawn I unite with the breeze
To announce the coming of light;
At eventide I join the birds
In bidding the light farewell.

The plains are decorated with
My beautiful colours, and the air
Is scented with my fragrance.

As I embrace slumber, the eyes of
Night watch over me, and as I
Awaken I stare at the sun, which is
The only eye of the day.

I drink dew for wine, and hearken to
The voice of the birds, and dance
To the rhythmic swaying of the grass.

I am the lover’s gift; I am the wedding wreath;
I am the memory of a moment of happiness;
I am the last gift of the living go the dead;
I am the part of joy and a part of sarrow.
But I look up high to see only the light,

And never look down to see my shadow
This is wisdom which man must learn.

மலரின் பாடல்

திரும்பவும் திரும்பவும் இயற்கையின் இதழ்களில்
அரும்பும் வார்த்தைச் சரம் – நான்
விரிநீல வானில் இருந்திந்த உலகில்
விழுந்த நட்சத்திரம்!

குளிர்காலத்தில் கூடல் நிகழ்ந்திட
வசந்தத்தின் மகளாய் மலர்வேன்;
அடர்ந்த கோடையில் வளர்ந்திடுவேன் நான்
இலையுதிர் காலத்தில் துயில்வேன்!

விளையும் விடியலில் தென்றலோடாடி
வெளிச்சம் வருவதைச் சொல்வேன்!
படியும் மாலையில் பறவைகளோடு
“போய்வா கதிரே” என்பேன்!

உலகம் முழுவதும் எனது நிறங்களால்
இன்னும் அழகாய்ப் பொலியும்;
தவழும் தென்றலில் என்னால் என்றும்
இன்ப வாசனை நிறையும்!

வளரும் துயிலில் மயங்கும் நொடியில்
இரவின் கரங்கள் தழுவும்;
பகலில் ஒற்றைவிழியும் என்மேல்
விடியும் பொழுதில் படியும்!

பனித்துளி எனக்கு மதுத்துளியாகும்
பருகிட போதையும் கூடும்;
பறவைகள் பாடும் பாடல்கள் யாவும்
பரவசம் வழங்கும் கீதம்!

தனை மறந்தழகாய்த் தாள கதியுடன்
புல்வெளி அசைகிற கோலம்
தன்னெழில் பார்த்தே தாண்டவம் ஆடும்
தனி சுகம் எனக்குப் போதும்!

காதலரிடையே காணிக்கைப் பொருள்நான்
மணவறை தனிலும் சிரிப்பேன்!
ஆனந்தப் பொழுதுகள் யாவிலும் நானே
நல்லதோர் பரிசாய்க் கிடைப்பேன்!

மாண்டவர்க்கு வாழ்பவர் வழங்கும்
இறுதிப் பரிசாய் இருப்பேன்!
வாழ்வெனும் போதும் தாழ்வெனும்போதும்
மானிடர் வாழ்வுடன் கலப்பேன்!

வெளிச்சம் பார்க்க விண்ணைப் பார்ப்பேன்
விரிவான் முழுதுமென் எல்லை!
நிழலைக் காண நினையேன்& எனவே
நிலத்தைப் பார்ப்பதும் இல்லை!

மலராய் மலர்ந்த என் மாட்சிமையிதுவே
மனிதர் பயின்றிடப் பாடம்;
மனதில் இதனை தினம் கொள்பவர்க்கு
மகிழ்ச்சிகள் வந்து சேரும்!

(மான்களுக்கும் கோபம் வரும் – நூலிலிருந்து)