மண்ணில் முளைக்கும் எதுவும் நீ
மனதில் துளிர்க்கும் கவிதை நீ
விண்ணின் நீல விரிவில் நீ
விடையில் தொடரும் கேள்வி நீ
பண்ணில் பொதியும் மௌனம்நீ
பரவும் காற்றின் பரிவும்நீ
எண்ணில் எல்லாப் பொருளும் நீ
எண்ணத் தொலையா எழிலும் நீ
சூலம் ஏந்தும் கைகள்தான்
சொக்கட்டானும் உருட்டுதடி
காலம் உருட்டும் கைகள்தான்
கவளம் உருட்டிப் போடுதடி
ஆலம் உண்டோன் பாகத்தில்
அமுதம் பூத்துச் சிரிக்கிறதே
தூலம் ஆடும் ஆட்டத்தை
தூர நின்று பார்க்கிறதே
வெய்யில் வினைகள் விலகாதோ
வெள்ளக் கருணை பரவாதோ
பொய்யில் தோய்ந்த என் பிழைகள்
பைரவி நெஞ்சம் மறவாதோ
மையாய் மூடும் இருளின்மிசை
மின்னல் வெளிச்சம் மருவாதோ
ஐயோ எந்தன் உயிரெல்லாம்
அம்பிகை பதத்தே மலராதோ
எத்தனை வேடங்கள் போடுவதோ
எத்தனை பிறவிகள் வாடுவதோ
எத்தனை கருவறை மாறுவதோ
எத்தனை கல்லறை ஏகுவதோ
வித்தகி பேரருள் விளையாதோ
வினையின் வேர்களைக் களையாதோ
தத்தித் தவழ்பவன் நிமிர்ந்திடவே
தேவியின் சிறுவிரல் நீளாதோ
