Blog

தெளிவு தந்தாள் ஒருநாள் கூத்துக்கு நான்வைத்த மீசையை ஒவ்வொரு நாளும் ஒழுங்குசெய்தேன் வரும்நாள் ஏதென்ற விபரம் இல்லாமல் வாழ்வை நானாய் பழுது செய்தேன் அருகில் இருப்பதை அலட்சியம் செய்துநான் அங்கே பறப்பதற்கழுது வந்தேன் திருநாள் மலர்ந்தது தெளிவு பிறந்தது தாயே உன்னிடம் தொழுது வந்தேன் வழியில் குத்திய கற்களை உதைத்தேன் வைரம் அவையென்று தெரியலையே பழியாய் விழுந்த பேச்சினில் சலித்தேன் பழவினை அவையென்று புரியலையே சுழல்கிற நதியில் படகெனப் போனேன் துடுப்புகள் இரண்டும் இயங்கலையே அழுதவன் விழிகளில் ...

 உன்பாதம் துணையாகுமே ஆறுகால் கூப்பியே அழகான வண்டினம் அன்றாடம்தொழும்தாமரை ! ஈறிலா இன்பங்கள் எவருக்கும் தருகின்ற இணையில்லா செந்தாமரை! பேறுகள் யாவையும் தேடியே அருளிடும் திருமகள் அமர்தாமரை! கூறுமென் கவிதையின் வரிகளில் பதியட்டும் திருவடிப் பொன்தாமரை! — பாற்கடல் துயில்பவன் பாதங்கள் வருடிடும் பொன்மலர்க் கைகள் நீட்டு தோற்றவர் வெல்லவும் மாற்றலர் அஞ்சவும் தாயேநல் வழிகள் காட்டு கீற்றெனத் தென்படும் வாய்ப்புகள் கனியவே வந்துநீ பாதை காட்டு —- நேற்றுகள் வலித்ததை நினைவிலே கொள்ளாத நிலையினை நெஞ்சில் ...

சதுரங்கத்தில் சிப்பாய்களும் பிரதானிகளும் சூழ்ந்திருக்க ஆட்டம் தொடங்கி நான்கு நிமிஷங்கள் வரை நகர வழியில்லாமல் மலங்க மலங்க விழித்து நிற்கும் ராஜா ராணி வெள்ளைக் காய்கள் போல், தட்டின் நடுவில் “தின்னு தின்னு” என்று ஆவிபறக்க கெஞ்சிக் கொண்டிருந்தன இரண்டு இட்டிலிகள். நகரத் தொடங்கிய சிப்பாய்கள் போலவும் கலையத் தொடங்கியிருந்த பிரதானிகள் வரிசை போலவும், சற்றே தள்ளி நின்று “வா வாத்யாரே வூட்டாண்ட’ என்று கலர் கலராகப் பாடிக்கொண்டிருந்தன, மூன்று வகை  சட்டினிகள். ஆரஞ்சு, வெள்ளை, பச்சை ...

 ஏதேதோ செய்கின்றவள் காலத்தின் முதுகேறிக் கடிவாளம் தேடினால்                 கைக்கேதும் சிக்கவில்லை    ஓலம்நான் இடும்வண்ணம் ஓடிய குதிரையின்                  உன்மத்தம் புரியவில்லை     தூலத்தின் உள்ளிலே தேங்கிய கள்ளிலே                   தலைகால் புரியவில்லை       நீலத்தின் நீலமாய் நீலிநின்றாள் அந்த                   நொடிதொட்டு நானுமில்லை வந்தவள் யாரென்ற விபரமும் உணருமுன்                   வாவென்று ஆட்கொண்டவள் நொந்ததை நிமிர்ந்ததை நிகழ்ந்ததை எல்லாமே                     நாடகம் தானென்றவள் அந்தத்தின் ஆதியாய் அத்தனின் பாதியாய்                     அழகுக்கும் அழகானவள் எந்தவிதம் என்னையும் ஏற்றனள் என்பதை                       இன்றுவரை சொல்லாதவள் ஆசையின் பிடியிலே ஆடிய வதையிலே                   ஆனந்தம் தரவந்தவள்   தூசுடைக் கண்ணிலே மீசையின் மண்ணிலே                      துகிலாகப் படர்கின்றவள்  ஏசுவார் வாழ்த்தவும் பேசுவார் போற்றவும்                       ஏதேதோ செய்கின்றவள்  காசியை காஞ்சியை கூடல்மா நகரினை                        கடவூரை ...

வாராய் வாராய்              மஹாசக்தி…! பூக்கள் இன்றைக்கு மலருகையில்-உன் பொற்பதம் சேர்ந்திடத் தவித்திருக்கும் தேக்கிய தேன்துளி யாவினிலும்-அந்த தெய்வக் கனவு தெறித்திருக்கும் பாக்கியம் செய்தோம் பராசக்தி-உன் பொன்நவ ராத்திரி தொடங்கியது ஏக்கம் அச்சம் சோர்வெல்லாம்-அட எப்படி உடனே அடங்கியது தாங்கிய சூலத்தின் முனைகளிலே-நீ துணையென்னும் உறுதி மின்னுதம்மா வாங்கிய வினைகளின் சுமைகளெல்லாம்-உனை வழிபட வழிபடக் கரையுதம்மா தூங்கிய பொழுதிலும் சலங்கையொலி-ஒரு தூரத்தில் தூரத்தில் கேட்குதம்மா மூங்கிலின் துளைவழி கசியுமிசை-உன் மூச்சுக் காற்றெனப் பரவுதம்மா ஆசனம் கொடுப்போம் மலர்தொடுப்போம்-ஓர் ...

இந்தக் கேள்வி திருவில்லிப்புதூரில் கூடியிருந்த எல்லோருக்கும் ஒருநாள் எழுந்தது. அப்போது வைகோ சிவகாசி தொகுதி நாடாளுமன்ற உறுப்பினர். திருவில்லிப்புதூர் திருமால் திருக்கோவில் குடமுழுக்கு (சம்ப்ரோக்ஷணம்) விழாவுக்காக,வருகை தந்திருந்தார் வைகோ. அவருடைய தோள்களைத் தழுவிக் கொண்டு முழங்கால் தொட நீளும் கறுப்புத் துண்டைக் காணவில்லை . அனைவரும் அவரை வரவேற்று உள்ளே அழைத்துப் போயினர். பிறகு நண்பர்கள் கேட்டபோது வைகோ விளக்கமளித்திருக்கிறார். “ஆலயங்களுக்குள் நுழையும்போது ஆன்மீகவாதிகள் தோளில் இருக்கும் அங்கவஸ்திரத்தை இடுப்பில் கட்டிக்கொண்டுதான் உள்ளே செல்வார்கள். நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் என்ற முறையில் நான் அழைக்கப்பட்டிருக்கிறேன். எனக்கு கடவுள் நம்பிக்கை ...