Blog

ஒன்று தொடங்கிப் பன்னிரண்டு வரையென் எண்ணங்களையே எண்களாக்கினேன். வட்டம் ஒன்றினுள் வரிசையாய்ப் பொருத்தினேன். ராகு காலங்களை ரத்து செய்து நல்ல நேரங்களை நிலை நிறுத்தினேன். கூரிய முனையில் பூக்கள் மலர்த்திய பார்வையின் கனிவை முட்களாக்கினேன். இதயத்துடிப்பின் எதிரொலி போல “டிக் டிக் டிக்”கெனும் தாள லயத்துடன் “எல்லாக் கணங்களும் இனியவை” என்கிற பாடலை மட்டும் பாடிக் கொண்டு… உன்னுடைய மணிக்கட்டில் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறேன்.   (இதற்கு முன்னால் இறைவனாயிருந்தேன்! – நூலிலிருந்து) ...

எழுதப் படாத என் கவிதையை ரசித்து தூரத்து மரங்கள் தலையசைத்தன. தட்டுப்படாத பிரம்பின் அசைவுக்குக் கட்டுப்படுகிற குழந்தைகள் போல ஒரே சீராகக் கிளைகள் அசைந்தன. பசிய மரங்களின் பேச்சுக் குரலாய் சலசலத்தன தளிர்களும் இலைகளும். நொடிக்கொரு தடவை நிமிர்வதும் வளைவதும் அடிமண்ணுக்குள் ஆழப்பதிவதும் செடியாய் இருக்கும் வரைக்கும் மட்டுமே. வேர்கள் பரப்பிய மரங்களுக்கிங்கே வேலைகள் பெரியதாய் எதுவுமில்லை. நிழலுக்கொதுங்கி நிற்பவர் மீது அக்கறை அலட்சியம் இரண்டுமில்லை. போதி மரங்களை, புளிய மரங்களை, வேப்ப மரங்களை, அரச மரங்களை, ...

  அருவிகள் நடந்த வழித்டமிருக்கும் மலையின் மீது தழும்புகள் போல. கரும்பாறைகளின் கசிவின் தடயங்கள் இராணுவ வீரனின் கண்ணீர்போல. மெல்லிய கீற்றாய்ப் பறவையின் பாடல் நேற்றைய கனவின் நிழலைப் போல. மௌனப் பூக்கள் மலர்கிற உச்சியில் கனல்கிற அமைதி கடவுளைப் போல. வெளிப்படாத சௌந்தர்யம் இன்னும் கருவிலிருக்கும் குழந்தையைப் போல. துளையிடப்படாத புல்லாங்குழலில் தூங்குகின்ற இசையைப் போல. இத்தனை அழகிலும் இழையுதென் இதயம் மலைமேல் பெய்கிற மழையைப் போல.   (இதற்கு முன்னால் இறைவனாயிருந்தேன்! – நூலிலிருந்து) ...

  பிரிவு நேர்வதை உறுதி செய்கிற விருந்து நமக்கும் ஒருநாள் நிகழலாம். சிற்றுண்டித் தட்டை ஸ்பூனால் கிளறி வெற்றுப் பார்வையில் விநாடிகள் போகலாம். மௌனப் பாறைகள் மனதில் சுமந்து கண்ணீர் மறைத்துக் கதைகள் பேசலாம். மேசை தள்ளி மெள்ள எழுகையில் பேசும் வார்த்தைகள் பாதியில் நிற்கையில் அடர்ந்த பிரியம் கவிழ்ந்த கணங்களின் உக்கிரம் நமது உயிரைப் பிழியலாம். நிபந்தனையில்லாத நட்பின் அடர்த்தியை நினைவுகளாக்கி நாம் விடைபெற நேரலாம். அன்பைத் தொலைத்த அகதியாய், மறுபடி தளர்ந்த நடையிலென் பயணம் ...

கல்லைப் புரட்டி நிமிர்த்திய நொடியில் கூரிய முனைகள் குத்தியிருக்கும். சில்லுகள் பட்டு விரல் கிழிந்திருக்கும் சிற்றுளி அழுத்தியே கை சிவந்திருக்கும்; கண்களில் கூடக் கல் தெறித்திருக்ம் கால்களில் பொடித்துகள் நரநரத்திருக்கும். இரவுநேரக் கனவுகள் முழுவதும் அசுரக் கற்கள் ஆக்ரமித்திருக்கும். உணர்விலும், புணர்விலும், ஒவ்வொரு நொடியிலும் சிலையின் கருப்பையாய், மனமிருந்திருக்கும். சிற்பந்தொட்டு வருடிப் பார்த்ததில்… சிற்பியின் அவஸ்தைகள் உறுத்தின எனக்கு. (இதற்கு முன்னால் இறைவனாயிருந்தேன்! – நூலிலிருந்து) ...

கெண்டைக் கால்கள் குறக்களி இழுக்கையில் எந்தக் கடவுளும் என்னுடன் இல்லை. ஒரே நேரத்தில் இரண்டு கால்களிலும் பரவிய வேதனை… பெரிய கொடுமை. பகல்நேரத்து ரயில் பயணத்தில் காலிப் பலகையில் கால்கள் நீட்டிய சயன எத்தனத்தில் & அது சட்டென நேர்ந்தது. “கடவுளே கடவுளே” கதறிய படியே நிலைகொள்ளாமல் நெளிந்து தவித்தேன். கால்களிரண்டையும் மெதுவாய் நீவி சாய்ந்துகொள்ளச் செய்தார் ஒருவர். “செத்த நேரந்தான் சரியாய் போயிடும்; பல்லைக் கடிச்சுப் பொறுத்துக் கிடுங்க” ஆதரவாக ஒலித்தது ஒரு குரல். வேதனை ...